NTV yeşil ışığı verdi sayın izleyici. "İnternetten film 1 dakikada, sarkı saniyede inecek!" başlığı ile artık film ve şarkı indirebileceğimizi mi kastetti bilemiyorum ama Türkiye'de (alında Dünya'nın birçok yerinde) internet kıyas ölçeği bu olmuş durumda.

İlgili haber burada: İnternet uçuyor, 1 dakikada film inecek

Türk Telekom interneti hızlandırıyormuş falan ama yine pahalı. Şimdiki tarifelerle kıyaslayınca 100 Mbps internet paketi ucuz görünüyor ancak Dünya standartlarında pahalı (Dünya standartlarına göre Türkiye'de ne pahalı değil ki!..). İkinci bir nokta ise Türk Telekom'un eskiden beri devam eden bir kötü özelliği var. TT, yüksek hızlı internet paketleri konusunda çok kısır. Sunulacak paketler sade 50 ve 100 Mbps. Peki niye mesela 10 yok, yada 20? Tamam 8 Mpbs olunca 10 saçma gibi durabilir ama 20? Bunun temel sebebi ise, 100 ve 50 Mbps'nin günümüz ev kullanıcısı için biraz fazla olması. Bunun sebebini şöyle açıklayayım: Günümüzde herhangi bir webserver, tek bir kaynağa genelde 2-3 MB'tan fazla veri aktarımı yapmıyor ve işin açığı bu rakam gayet iyi. Bu şu demek: Torrent harici, direk kaynaktan çekilen dosyalarda hiçbir zaman 50 veya 100 Mbps'den %100 verim alamamak. Tabi 5-6 farklı kaynaktan dosya indirmiyorsak. Torrent bu kapsama girmiyor pek ama ikincil sorun şurada başlıyor: İndirme hastalığı bulunan insanların bir çoğu bilgisayarını gece açık bir şekilde bırakır ki, kullanılmayan saatlerde gerçekleşsin indirmeler diye... Peki günde 8 saat download yaptığımızı düşünsek... Yada 4 saat diyelim biz sonuç ne? Bir ay sonunda elinizde 100 Mbps hızla 4 TB veri bulurken 50 Mbps hızla 2 TB veri bulunuyor. Şu anda kimde bu kadar veriyi saklayacak kadar kapasite var?

Bunlar naçizhane düşüncelerim olmakla birlikte, 8 Mbps adil kullanım kotalı internete çamur atamadan edemeyeceğim: Eğer download yapmayacaksam, 8 Mbps gibi bir internete neden ihtiyaç duyayım. Vakti ile ayda ortalama 120 GB veri aktarımı yapan birisi olarak bunları söylüyorum. Benim bu kadar download yapmamdan kimsenin kötü etkilendiğini veya internetsiz kaldığını zannetmiyorum. Peki o zaman ben download yapmayacaksam 8 Mbps hız niye??

Velhâsıl, bu konu uzar gider... Asıl soru "biz film indirelim mi?" sorusu. Bu konuda OnurCUK'un kıymetli fikirleri var, bir ara vakit bulursam aktarırım buraya...

Sağlıcakla kalın...

On resimlik bir foto galeri içerisinde bu şekilde çok yavaş ilerleyeceğimin farkındayım ancak bir sonraki resimde ise Déjà vu'nün  bir sır olduğu ve açıklanamadığı söylenmiş. 

Bu sefer uzunca yazmayacağım. Kabaca bir açıklama yapmak gerekirse Déjà vu'nün ne olduğuna dair:

İnsan hafızası genel olarak iki bölümden oluşur. Bunlara birinicil ve ikincil hafıza deniyor. Hafızamızın bu şekilde iki bölümü olmasının sebebi, şu anda yaşıyor olduklarımız ile geçmişte yaşadıklarımızı ayırt edebilmemiz. Genel olarak içinde bulunduğumuz 20-30 saniye sürecinde yaşanan olaylar birincil hafızada tutuluyor ve burada eskiyen hafıza, ikincil hafızaya gönderiliyor ve biz o anı şu an yaşamadığımızın bu şekilde farkına varıyoruz. 

Zaman zaman beynimizde gerçekleşen küçük bir kısa devre sonucu anlık yaşadığımız olaylar direk olarak ikincil hafızaya gönderiliyor. Biz hissiyatımızdan kaynaklı olarak o anda olduğumuzu bildiğimiz halde hafızamız bize aksini söylüyor ve Déjà vu dediğimiz olayı yaşıyoruz.

ntvmsnbc foto galerilerinden birinde, bilimin çözmediği şeyleri ortaya koyuyor. Bunlardan birisi ise şu:

Şimdi irdeleyelim:

   -Birçok insanın gökyüzünde tanımlanamayan uçan cisim gördüğü yadsınamayacak bir gerçek olarak verilmiş ama ben bugüne kadar "tanımlanamayan bir cisim gördüm" (hayatlarının herhangi bir döneminde) diyen görmedim. Cümle eğer "Birçok insanın gökyüzünde tanımlayamadığı uçan cisim gördüğü yadsınamayacak bir gerçek" şeklinde verilseydi anlamlı olabilirdi. Zira mesela, birçok insan yapay uyduların geceleri çıplak gözle gökyüzünde görülebildiğini bilmez ve çok büyük bir çoğunluk bunları UFO olarak yorumlar. Çünkü yapay uydular, gökyüzünde herhangi bir anda, herhangi bir yerde bir anda belirir ve gittikçe parlaklaşır. En yüksek parlaklığa ulaştıktan sonra da sönükleşip gözden kaybolur. Bazen bir tane görebilirken, zaman zaman 5 tanesini yanyana görebilirsiniz. Bu tür uydu geçişleri bir gece boyunca çok sık meydana gelir.

  -Konu hakkındaki tartışmadan bahsedilmiş ancak bilim camiası içerisinde böyle bir tartışma yok. Bu yorumu, "Bilimin çözemedikleri" başlığı altında yazılmış olmasından ötürü yapıyorum zira, bilim camiası ile medya ve ufocular arasında bırakın tartışmayı, savaş var.

  -Uçan objelerin hâlâ tnaımlanamadığı da söylenmiş yazıda ancak bugüne kadar belgelenmiş ve ne olduğu tanımlanamamış bir cisim yok. En azından henüz yok. Dünya'da her gece yüzlerce teleskop optik, x-ışını, gama ışını, radyo, mikrodalga, kızılötesi bölgelerde her gece gökyüzünü gözlemlediği halde bugüne kadar hiçbir gözlemevi tarafından rapor edilmiş tanımlanamayan bir cisim yok.

Sonuca gelirsek efendim, "yok dünya dışı yaşam" diyerek kestirip atan insanlar değiliz biz bilim insanları ancak uzaktan bakıp gördüğümüz serabı göl zannetmiyoruz.

Yakında Gilbert Sendromu ile ilgili detaylı bir veya birkaç yazı yazacağım. Bu aynı zamanda bloguma "Ürobilinojen +" arama sonucu gelen birçok kişiye de bu konularla ilgili bir fikir vermiş olacak.

Bugünlerde de bilirubin değerim tavan yapmış durumda. Şimdiye kadar ölçülmüş en yüksek bilirubin değerim 9,4 mg/dL (normal değerler 0 - 1,2 mg/dL). Ancak şu dönem hayatımın en yüksek değerlerindeyim.

Bilirubin değerim ne kadar yüksek olursa olsun, gözlerim hiç uzaktan farkedilecek kadar koyu sarı ve idrarım hiçbir zaman koyu kahverengi olmamıştı...

Tabii değerin bu kadar yüksek olması yanında karın ağrısı ve baş ağrısı ile birlikte geliyor...

Velhâsıl, uzun süredir yazarım belki derken, bugün kesin ve kesin olarak bu konuyu yazmaya karar verdim...

Umarım 1-2 aya yazmış olurum...

Ümit Burnu

Başlıktan da belki anlamışsınızdır -doğrusunu biliyorsanız- bu Külliyen Yalan'ın ne olduğunu.

Çok uzun tutmayacağım bu yazıyı. Bir çoğumuz biliyoruz, Vasco da Gama Ümit Burnu (Cape of Good Hope)'nu geçen ilk denizci. Zaman zaman Ümit Burnu'nun kâşifi olarak nitelendiren de olur. Bu noktada yorum yapmadan geçemeyecğim: Vasco da Gama Ümit burnu'nun kâşifi olmadığı gibi, burnu geçen ilk kişi de değildir. Ümit Burnu'nu keşfeden ve aşan ilk kişi Bartolomeu Dias'dır. Tabii bu noktada da tarihte bilinen diye not düşmekte fayda var.

Vasco da Gama, Hindistan'a, Ümit Burnu'nu aşarak ilk ulaşan ve Hint Deniz yolunu keşfeden kişidir. Bunlar sadece birkaç küçük yorumdu... Külliyen Yalan olan durum ise Afrika'nın en güney ucu olan Ümit Burnu!

Yok efendim böyle birşey. Ümit Burnu Afrika'nın en güney noktası değildir. Bırakın en güney olmamasını, Afrika'nın güneyindeki burunları güneyden kuzeye sıralarsak Ümit Burnu 8. sırada gelir.

Afrika'nın kıtasının en güney noktası Agulhas Burnu (Cape Agulhas)'dur. Aynı zamanda Agulhas burnu,  Hint Okyanusu ile Atlas Okyanusu'nun coğrafi olarak birbirinden ayrıldığı noktadır.

Toplum olarak boş ve gereksiz konuşmayı çok seviyoruz... Bazen de tutarsız konuşuyor, kendi kendimize bir kısırdöngü yaratıyoruz.

Bunlardan birine de toplu taşıma da sık sık rastlayabiliriz. Özellikle söz konusu şehir içi otobüsler olduğunda.

Hepimiz biliyoruz ki, Türkiye'de otobüsler öyle pek de vaktinde hareket eden araçlar değil. Bunun tabii ki onlarca sebebi var ancak bu sebeplerden en önemlisi bu konudan şikayet eden bizleriz. Ben Türkiye'nin hiçbir yerinde bir otobüsün durağa sürekli aynı saatte geldiğini görmedim. Varsa eğer, sözüm meclisten dışarı ancak otobüsler durağa ±5 dk. içinde gelir. Bu zamanlama haricindeki her 5-10 dakika gecikme için söylemediğimizi bırakmayız: "Aman, efendim, Türkiye burası, zaten ne doğru düzgün işliyor ki..." vesaire...

Şimdi, aynı biz, bir durağa geldiğimizde tam o sırada otobüs yenice hareket ediyorsa, arkasından koşturur, kapısına camına tıklatıp, otobüsün durmasını sağlarız. Kendimiz için... Çünkü ya geç kalmışızdır, ya bir sonraki otobüs 1 saat sonra, yarım saat sonra falandır. Peki, durakta beklerken otobüsün geç kalmasından şikayet eden biz, otobüsü yarım dakika geciktirme hakkını kendimize nereden veriyoruz. Eğer otobüs bizim koşturmamıza rağmen durmuyorsa, küfrü basan yine biz...

Benzer bir konuya tıklım tıklım otobüslerde de rastlıyoruz. Otobüsün içinde iken şoför yolcu almaya devam ettiğinde söylenmeye başlarız, "yahu gidecek yer kalmadı nereye gidelim" diye... Çok tartışmalara tanık oldum şoförlerle yapılan ve genelde şoförlere hak veriyorum. Basit sebep şu, çünkü biz, otobüsün ön kısmında, soğukta, karda, kışta, vs otobüs beklerken, otobüs geldiğinde arka tarafa bakıp daha yer var diyerek binmeye çalıştık.

Bir gün arka taraftan şoför'e bağıran kişi ile şu tartışmayı yaşadım:

Kişi otobüste benden daha arkalarda ben ise orta kısımdayım. Arkadaş bağırmaya başladı:

Kişi: Kaptan, otobüsün üst katını açta oraya çıkalım bari... Sanki yer var da. Birbirimizin üstüne mi binelim burada.

Aziz: (Bu esnada bir kızın, adamı geçerek arkaya ilerlediğini görünce ben de ilerlemeye başladım çünkü adamın ardında en az beş kişilik yer vardı, abartmıyorum) Pardon, geçebilir miyim? Çünkü arkada hâlâ yer var...

Kişi: Nereye yer var, birbirimizin tepesine çıkacağız biraz daha...

Aziz: Beyefendi, bakın şuraya, daha en az üç kişi gelebilir bu tarafa..

Kişi: Konserve mi bu otobüs mü? Tepe tepeye olduktan sonra ne anlamı var...

Aziz: Otobüsün ön tarafına bakın. Ortadan ön kapıya doğru koridorda kaç kişi olduğunu sayın. Ortadan arka kapıya doğru koridorda kaç kişi olduğunu da sayın. Sonra benimle konuşun yer yok diye. Siz üşeniyorsanız ben söyleyeyim, orta kapıdan öne doğru 34 kişi var otobüste, ortadan arkaya ise 12 kişi siz hangi yerden bahsediyorsunuz? Biraz saygılı olun ön taraftaki insanlara...

Tartışma burada son buldu ancak durum böyle. Sizden de ricam dolu otobüsleri gözlemleyin. Otobüsün arka tarafı ön tarafdan en az iki kat daha tenhadır...

Velhâsıl, yukarıdakileri yapmayan bir çok kişi olduğunu biliyorum ama çok genel bir yorum yapabilirim: Eğer toplumsal konularda "Avrupa'da böyle mi yahu?" diyebiliyorsanız bilin ki, bu bizim suçumuz.

Bence boş konuşmanın bir alemi yok.

Son başvurusu bugün olan Uluslararası Uzay Kongresi, Gençlik Paneli'ne olan başvurumu son dakika itibari ile yapmış bulunmaktayım.

Güney Afrika - Cape Town'da yapılacak olan Uluslararası Uzay Kongresi'nin bu yıl için Gençlik Paneli konusu "Gelecek Nesil'in 21. yy'daki yer gözlemleri ile ilgili görüşü". Bir süredir ne yapabilirim derken bugün akşam uykusunda fikir birden parladı ve ben de başvurumu göndermiş oldum.

Başvuru videom aşağıdaki video, fikirleriniz görüşleriniz varsa başım üstüne... Umarım ilk turu geçer, ikinci tur için bir şeyler yapabilirim. Tabii, hedef Cape Town.... 

Igualdad adında, hayvan haklarını koruyan bir kuruluş varmış Bugünlerde ellerinde hayvan cesetleri taşıyarak eylem yapmışlar. Anlamadığım tek nokta, bir hayvanın ölü bedenine saygı göstermek de hayvan haklarından değil midir?

24 Saat

Bir astronom olarak başlangıç için bu konuyu seçmem doğal olsa gerek. Gün meselesinden bahsedeceğim size. Gün meselesi de ne demeyin. İnsanların neredeyse %95'i Dünya'nın kendi ekseni etrafındaki dönüş süresini yanlış biliyor.

Yine dediğim gibi, bu yanlış, bize böyle öğretilmesinden dolayı kaynaklanıyor. Peki gelelim yanlışa ve gerçeğe...

Dünya'nın kendi ekseni etrafındaki dönüş süresini insanlara sorduğumda aldığım ilk cevap istisnasız 24 saat oluyor. Buna bağlı olarak bir soru daha soruyorum: Bir gün nedir? 

Bu soruya da verilen cevap çok gecikmiyor: Dünya'nın kendi ekseni etrafındaki bir turu...

İki cevabın da tabii ki yanlış olduğunu vurgulamama gerek yok. Peki nasıl oldu da böyle öğrendik? Şöyle açıklayayım; bir gün 24 saattir. Bunda hiçbir yanlış yok. Problem bize bir gün tanımının yanlış öğretilmesinde çünkü bir gün, tanım olarak iki gün doğumu arasında geçen süre yada başka bir deyişle Güneş doğduktan sonra tekrar doğuya gelmesine kadar geçen süredir.

Dünya kendi ekseni etrafında 23 saat 56 dakika 4,1 saniyede döner. Kısaca açıklamak gerekirse, Dünya kendi ekseni etrafında döndüğü süre boyunca Güneş etrafındaki yörüngesinde de ilerlediği için her gün Güneş 4 dakika geç doğar. Bu bizim yaz ve kış aylarında farklı takım yıldızları görmemizin temel sebebidir. Aynı zamanda burçların da oluşumu bu şekildedir.

Bir noktayı daha açıklamak gerekirse; Dünya'nın kendi ekseni etrafındaki hareketi sonucunda günler oluşur. Bu günler'in neden oluştuğunun sebebidir ancak bir günün tanımı değildir.

Eğitim sistemimizde halen Dünya kendi ekseni etrafında 24 saatte döner diye öğretilmektedir. Zira bunun temel sebebi günümüz öğretmenlerinin araştırmaktan yoksun bir şekilde, babadan kalma bilgiyi aktarmasından kaynaklanır (aksini yapan çok kıymetli öğretmenlerimiz de var).

Küçük gibi görünse de yanlış bilgi, başka yanlışlara da gebedir....

Öğreniyoruz... Hayatımız boyunca öğreniyoruz. Fakat acaba doğru mu öğreniyoruz?

İşin açığı kaygım, neyi nasıl öğrendiğimiz değil de, bize neyin nasıl öğretildiği...

Bir seriye başlıyorum yine, bize öğretilen yalanlarla ilgili. Bazısını çoğumuz hâlâ gerçek zannediyor. Bazısının gerçeğini öğrendik ancak geçiş aşaması belki de kolay olmadı.

İşte tüm bu, birazcık gerçekleri, birazcık da eğitimimizdeki sorumsuzlukları ve yanlışları ortaya koymak için...

Tasarım'da bir süredir değişikliğe gitme düşüncesindeyim. O yüzden küçük bir değişiklik yaptım şimdilik. Amacım Foliage temasını kurmak.

Yaklaşık bir yıl önce bir Foliage temasını modifiye etmiştim. Umarım onu bu bloga adapte edebileceğim. O zamana kadar biraz sade ve karanlık bir tasarım sizleri bekliyor olacak.

Saygılarımla...

Oradaydım...

Adım adım yaklaşıyordum. Yaklaştıkça kalbim çarpıyor, heyecanım tavana vuruyor, gözlerim doluyordu o pembe cumbalı eve... 

Yanına vardım... Ne kadar şehrin içinde kalmış olsa da, kapadım gözlerimi bir an için. Oralı oldum, onunla oldum.

Türk konsolosluğu ile aynı bahçede olan "O evi" görmek için bastım konsolosluğun ziline. "Buyurun kardeşim!" diyerek karşılandım, güler yüzle... Sonra kapısından girdim, adım adım basamaklarını tırmandım. O'nun dünyaya gözlerini açtığı odayı gördüm. Kapadım gözlerimi onu gördüm...

Anlatamam hiç birini bu duyguların. Şu an bile gözlerim doluyor ya...

İçimden Geldiği Gibi, demişti umarım fotoğraf çekme imkanın olur diye... Kendimi çok kaptırdığım için çok fazla fotoğraf olmadı, ama çektim... Buradan fotoğraflara ulaşabilirsiniz...

Bir süredir yazmak istiyorum bunu. İlk başta özellikle bir süre geçmesini istedim üstünden. Hayatımın en muhabbetli otobüs yolculuğuna dair bir yazı bu...

Muhabbet genel olarak hoş sohbet anlamında kullanıldığı için ne kadar muhabbet diyebilirim bilemiyorum. Otobüs yolculuklarında yanımdakilerle konuşmayı sevmem ben fakat bu bahsettiğim yolculukta 7 saati arada koridor olmasına rağmen yanımdaki bir adamla konuşarak geçirdim.

Bodrum - Denizli - Kayseri seferini yapan otobüsteyiz. İlk soruyu otobüsün solunda oturan adam sordu: "Sivas'a ben Kayseri'den nasıl gidebilirim?" Gelen soru üzerine önce yanımızdaki çocuk ile garip garip birbirimize baktık ve sonra cevap verdik. Bir şehirden bir şehre gitmek için en akıllıca yol otogardan bir otobüse atlamaktır ya, Kayseri otogarına doğru yol alan bir otobüsteki adamın bunu düşünmesi ilginçti o an için.

Soruya cevap verdikten sonra buna benzer birkaç tane daha ilginç soru geldi. Tam adamın neden bu tarz sorular sorduğunu düşünüyordum ki cevap kendiliğinden geldi: "Ceza evinden çıktım ben de, o yüzden soruyorum bunları..."

Muhabbet buradan başladı. Bir süre anlattı durumu: "Ben hapse girdiğimde böyle otobüsler yoktu. Şimdi ben çıkarken cebime cep telefonu koydular. Ben onu bile nasıl kullanacağımı bilmezken, muavin cep telefonunu kapatmamı söyledi. Meğer otobüsü bozuyormuş. Şimdi bakıyorum otobüse, ses bile çıkmıyor, koltuklar konforlu..."

Bu muhabbetlerin ardından 19 yıl geçirdiğini söyledi hapiste. 1990'da girmiş hapse. 19 yaşında girmiş içeri ve bir çocuğu varmış. "Çocuk gibiyim ben şimdi..." dedi. "... Oğlum mektup yazar arada. Baya bir başarılıymış. Anlatıyor kendisi. Ama mesela benim oğlum o kadar zorluğa rağmen okudu. İnşallah üniversiteye de gidecek ..."

Lise'yi bitirdikten sonra girmiş hapse. Evlenmiş ama amacı üniversite okumakmış. Kendisi hapse girdikten sonra eşi çocuğunu da bırakıp kaçmış. Bir süre babası bakmış oğluna, sonra onlar da yurda vermişler çocuğu.

Anlattı da anlattı... Eğitimden bahsetti. Gençlerin yanlışlarından bahsetti... Kurtlar vadisi dönüyordu o sırada televizyonda. "Sedat Peker'le de yattım ben" dedi. "Şimdi gençler bunları izleyip biz mafya olacağız diyorlar, okumuyorlar. Yahu bu işler bu televizyonda görüldüğü gibi değil ki. Ben nelerine tanık oldum içeride, nelerini dinledim. Bunlar ne ki gerçeklerin yanında... Zaten burada gösterseler bu işin içi, içeriği nedir, ne hayranı çıkar mafyaların, ne de bunların izleyeni..."

O gün itibari ile dün çıkmış hapisten. 19 yıl sonra ilk muhabbetini benimle yapmış oldu. 7 saat muhabbet ettik otobüste. Üzüldü zaman zaman, gözleri doldu. Ve ben o 7 saat boyunca dinlediğim kadar pişmanlık, o kadar doğru söz ve düşünce ve hayata karşı bu kadar güzel bir bakış açısı dinlememiştim.

Çekine çekine sordum: "Peki abi, yanlış anlama ama sen...?" 

Zorla da kursa cümleleri anlattı ağır ağır: "Bizimkisi karışık iş.... Namus meselesi..." sustu. Her cümlenin ardından uzun uzun sustu... "Kız kardeşim kaçtı. Kız kardeşimi vurdum... Kaçtığı adamı vurdum... Onun kardeşini vurdum... Anasını, babasını...."

"19 yaşındasın, daha hayatın başındasın. Sonra birileri eline veriyor silahı NAMUS diyor. Sen daha namusun ne olduğunu bilmiyorsun... Tetiği çekmek hiç zor değil. Ucunda bir yay var nihayetinde tetiğin. Ama sonrası zor. Sonrası çok zor. 3 ayda bir hücrede geçirdim ben 1 ay. Hücreden sonra sana deseler 10 sene geçti inanırsın... Benim artık bir hayatım yok. Nefes alıyorsam şu anda oğlum içindir. O  okusun diyedir. Yoksa bakma çok döndürdüler ipten. Zaten bir ben değilim ki, kaçları gitti böyle 19 yılda..."

Kısa bir özette, 7 saatte, Türkiye'nin durumunu özetledi. Namus sorununu, eğitimi, mafyayı, gençliği özetledi...

İngilizce sürümüm çıktı:

Prag'da 100 Türk

Yine Prag'dayız. Bizimle beraber Almanya dönüşü Prag'a gelen arkadaşlardan birini yolcu edeceğiz. Hava alanına giden otobüslerin gardan da kalktığını öğrenince gara geldik ancak döne döne bulamadık otobüsün nereden kalktığını.

Sonunda bir kafedeki çalışana sorduk bir şekilde tarif etti. Biz onun söylediği yere gittik ancak ne durak var ne otobüs, otobüsün kalkmasına da 10 dakika var. Derken orada konuşmakta olan orta yaşlı 3 kişiye sormak istedim:

Aziz: Do you speak English?

Adam: English..? English..? Abi İngilizce bilen var mı??*

Aziz: (şaşırarak) Sorun değil abi, Türkçe de anlaşırız...

Adam: (şaşırarak) Vay! Sorun nedir delikanlı?

Aziz: Abi biz hava alanına giden otobüsler nereden kalkıyor onu arıyoruz da, birisine sorduk burayı tarif etti...

Adam: Onlar buradan kalkmaz yahu, dur bakalım... İsmail! İsmail!!

(50 metre ileriden İsmail gelir) Bu arkadaşı Ahmet abine götür bakayım, hava alanı otobüslerini soruyor o bilir.

Oradan etrafta duran otobüslerin oraya dolandık ki, ortalık Türk kaynıyor. Meğer orası İstanbul otobüslerinin hareket ettiği yer imiş..

Orada Ahmet abiyi bulduk. Ahmet abi bize bir güzel tarif etti nereden bineceğimizi. Prag'da bir Çek'ten değil de bir Türk'ten yer-mekan öğrenmiş bir şekilde gittik, arkadaşımızı uğurladık...

Prag'da 5 Türk

Şaşıran diyalogların çıkış temasına uymasa da benim dahil olduğum şaşırtıcı bir diyalog olunca yazma gereği hissettim. İşin açığı, yazma gereği hissetmekten çok "bunu yazmasam olmazdı."

Gün içinde Almanya'daki kamptan döndük Prag'a. Akşama kadar da tüm günü bizimle birlikte Prag'a geçen arkadaşlarla geçirdik. Yani yorgunluk diz boyu. 

Tüm bu koşuşturmacalı günün ardından kaldığımız hostel'e geri döndük ve saat 23 gibi uykuya koyulduk. Uykuya koyulduk koyulmasına ancak 20-25 dakika sonra koridordan gelen gürültülerle uyku haram oldu. 

Bunun üzerine tuvalete gitmeye karar vermiştim ki, konuşanların yan odada kalmaya gelen 5 Türk genç olduğunu fark ettim.

Aziz: İyi geceler arkadaşlar!!!

Gençler: (hepsi birden şaşırmış bir şekilde) Aaah, nasıl yaa??? Merhaba abi...

Aziz: Merhaba, hayırdır nereden?

Gençler: Denizli...

Aziz: Bak bir de utanmadan hemşehri çıktınız.

Gençler: Yok canım artık! Abi kekleme bizi şimdi...

Aziz: Ben size depdururum da inanmeyozanız nedevem ben? (Denizli Ağzı: Ben size söylüyorum ama inanmıyorsanız ne yapayım?) Denizli'de nereden?

Gençler: Biz Çallıyız abi. Sen?

Aziz: Ben Tavaslıyım.

Gençler: Hadi canım, bizim bir arkadaş daha var o da Tavaslı, aşağı indi şimdi.

Aziz: Yok ya, nereden?

Gençler: Pınarlık'tan

Aziz: Ben Garipköy'denim. Neyse gençler, bizim bugün yol uzundu, size iyi geceler. Yarın görüşürüz o halde...

Gençler: İyi geceler...

Hiçbir şeyin anlamı olmayabilir bu hayatta, bir köşeye bırakılmış bir kaç satır mutluluktan başka...

...ve bu mutluluklar yıllara kazınır...

Bu bloga bir gün böyle bir yazı yazmak aklıma gelmezdi. Kötü bir şey yapmıyorum tabi şu sırada, sadece ilginç geliyor.

Her yaz başında yaz planlarımı yazardım buraya. Fakat, hep planları yazdığım için sonrasında bir şeyler eksik olurdu. Bu sene kesinleşmesini bekledim yaz planlarımın ve kesinleşti de...

Bir iki güne kadar adım adım yazacağım planlarımı. Fakat her sene yapmam gerektiği gibi bu sene de biraz burs toparlamam lazımdı. Koşturmacanın içerisinde buna pek fazla vaktim kalmadı. Prague'da SGC 2010'u organize etmemizin yanında bir de IAC 2010 var. SGC ne kadar IAC ile ortaklaşa düzenlense de, iki kongre bir çok noktada bunlardan ayrılıyor. Ve masraf olarak da 1 SGAC üyesi dışında diğer üyeler katılım ücretlerini, konaklama ücretlerini kendileri karşılamak durumunda...

Bunun yanında katılacağım, gideceğim bir kaç yer daha var ve birazcık borçta olduğum düşünülerek bağış toplamaya karar verdim.

Herhangi bir miktar, bir hedef yok kafamda ancak 3-5 liranın bile yararı olacaktır.

Bu iletinin sonunda veya sağ sütundaki "Donate" butonuna basarak katkı sağlayabilirsiniz...

Yardımcı olamayacak olsanız dahi teşekkür ederim hepinize...

Sağlıcakla...

Arada bunların daha kere dahaları var ki ben atladım.Bir gün kaldı bu mevcut haftadan geriye.. Yatmayı düşünüyorum.

Sağlıcakla...

İçimden Geldiği Gibi anlatıyordu, sonra babamın bir hikayesi aklıma geldi benim de...

İnsanların nüfusta daha büyük olması sık sık karşılaştığımız bir durum. Fakat babam bir dönem öğrencilerini mezun etmek üzere öğrencileri ile ilgili kimlik bilgilerini derlerken ilginç bir durumla karşılaşıyor: Öğrencilerinden birisi 5 yaşında! Yani nüfusta görünen bu.

Araştırıyor, bir yanlışlık olabilir mi diye ama sorun Nüfus İdaresinde: Çocuğun kayıtta doğum yılı yanlış yazılmış ancak kimse ilgilenmemiş bu durumla daha önce. Babamın sıkıntısı ise 5 yaşında bir çocuğa diploma hazırlayamayacak olması...

Sonuç olarak sorun çözülüyor ancak çocuk diplomasını ancak 6 ay sonra alabiliyor...

Deviantart sayfamda bir şeyler oluyor. Profil görüntülemelerim günlük ortalama 3-4 civarında gezerken, bugün patladı:

Bazen keşke her şey göründüğü gibi olsa diyorum. Bazı şeyleri isteyince hemen yapayım. Yanımda yürüyecek yoldaş bulayım.

Sonra etrafımda bir hendek olduğunu fark ediyorum. Cesareti olan atlayıp geliyor ne güzel. Ancak büyük bir çoğunluk ya korkuyor bu hendekten, yada hendeğe düşüp kaybolup gidiyor... Keşke o hendekten korkanlar o hendeği görebilseler...

Baharın ilk ışıklarını gördüğümde mutlu olduğum günler geldi aklıma...

Baharın ilk ışıklarını gördüğümde, mutlu olduğum günler geldi aklıma...

2002 yılında Turgut Özakman'ın "Ah Şu Gençler" oyununu aldık elimize. Oyun güzel hoş da, metin çalışmaları sırasında dikkatimizi çeken bir şey vardı: Konvers (Converse)!

Oyundan bir alıntı:

Hiç birimiz bilmiyorduk Konvers'in ne olduğunu. Ne var ki bunu bilmeyen tek biz değildik. Bizim neslimizin o yıllarda böyle bir şeyden haberi yoktu. Annelerimize, babalarımıza sorduk onlar cevap verdiler...

Aradan 8 sene gibi bir süre geçmiş. Şimdi her yerde Konvers görebiliyorsunuz. Herkesin ayağında, her dükkanda... İşin garibi fiyatları aşağı yukarı aynı. Kimbilir belki biraz daha pahalı.

Biz liseyi okuduğumuz yıllarda gerçekten de Nayk (Nike) moda idi. Herkes (çok gereksizce) Nayk almak için birbiri ile yarışıyordu. Kimbilir, belki 3-5 seneye yine biter bu Konverse modası ve belki yine Nayk moda olur. Ama mantıkta hiçbir şey değişmez...

Rüyalardan muhabbet açıldı bugün. Dün gece ilginç bir rüya gördüm: Çok sür'atli giden bir araba ile virajda savrulduktan sonra yaklaşık 2 km'lik bir uçurumdan aşağı uçmaya başladık. Bir yandan rüyada olup olmadığımı anlamaya çalışırken, öte yandan hâlâ uyanmadığım için gerçekten öleceğimi düşünmeye başladım... Sonrasında gözlerimi açtığımda ilginç bir hastanede olduğumu fark ettim. Meğer aylarca komada kalmışım. Bana ameliyat resimlerini falan gösteriyorlardı...

Bunun üzerine gördüğümüz korkunç rüyaları hatırladık. Hatırladık dememin sebebi korkutuculuk seviyesi yüzünden hâlâ aklımızda kazılı kalan rüyalardan bahsetmemiz.

Sonra birden 5 yaşıma döndüm. Bilemiyorum, belki de daha küçüktüm. Çivril'e annemlerin öğretmen arkadaşlarını ziyarete çok sık giderdik o dönemde... Tabi her gidişimiz en az 2 gün olurdu.

Yine ziyaretlerimizden birinde, gece annem ve babamla birlikte salonda yatıyordum. Ben annemle birlikte yer yatağında, babam ise kanepe de...

Gördüğüm rüyayı unutmuyorum: Ormanda dolaşıyordum. Etrafımda bir sürü ceylanlar vardı... Ormanda dolaşırken bir çeşme buluyorum ve su içmeye başlıyorum derken birden bir sürü hayvan kaçışmaya başlıyor... "N'oluyor?" diye soruyorum, "aslan geliyor, kaç kurtar kendini" diyor hayvanlardan birisi. Bir anda korkuyorum, sonra aslanın kükremelerini duymaya başlıyorum... İyice korkmuş bir şekilde uyandım birden. Anneme "anne, aslan, aslan geliyor!" dediğim hatırlıyorum.

Annemin cevabı o anda beni çok rahatlatmış olsa gerek lakin şu anda epey güldürüyor: "Korkma oğlum, aslan falan yok. Baban o! Baban horluyor, uyu sen..."

Uzunca bir çalışmanın ardından Space Generation'ın yeni web sayfası bugün itibari ile yayında!

Uzay politikalarına ilgili olan herkesi yeni web sayfamıza bekliyorum....

Sağlıcakla kalın.

Üçkağıtçı bir domain firmam var efendim. Şu anda kullandığım mevcut hostingler ve alanadlarımın büyük bir çoğunluğu onlar üzerine kayıtlı. Firma adı vermek istemiyorum lakin, bu sevgili firma benim ödemelerimi takip etmeyip Kayihan.net'i başkasına kaptırınca, 3 ay kadar bir süre websiteme erişim sağlanamadı. Tabi bu süre zarfı boyunca aziz@kayihan.net e-posta adresi de inaktif kaldı.

Domain firması ile bazı konularda mutabık kaldık ve bana kayihan.org alan adını sağladılar. Kayihan.net'i de geri almaya çalışıyoruz. Umarım en geç bir haftaya kadar bu durum da çözülmüş olacak. Ancak şimdilik www.kayihan.org adresinden web sayfama ulaşabilirsiniz. Tabi halen en son bıraktığım hali ile duruyor.

Yakın zamanda kendimi güncellemem dileği ile...

Nihayet döndüm efendim! Uzun süren bir ayrılık sonunda yine buralarda olacağım... Bu esnada yeni hikayeler edinildi, sizlere aktarılmak üzere...

Eski kalan konulara da, en kısa zamanda dönüşümü yapacağım...

Hepinize tekrar Merhabalar....

Bize turne yolları göründü a dostlar. Kazancılar Üniversitesi adlı oyun şimdilik 4 şehir'den teklif aldı. Bu şehirler Ankara, Aksaray, Konya ve Diyarbakır şeklinde. Yakın bir zamanda turne programımızda belli olur ve ben de buradan paylaşırım.

Sevgiyle kalın...

"Ara" isimli yazımda 7 ve 18 mart olarak bahsetmişim oyunlardan. Ne var ki, Kazancılar Üniversitesi isimli oyun 7'sinden 23'üne ertelenmişti. Bugün saat 20.00'da bu oyunu sahneliyoruz. Kazancılar Üniversitesi benim oynadığım 16. oyun oluyor ve bu akşam bu oyunla 58. defa sahneye çıkıyorum, seyirci önüne...

Oyundan sonra bir otobüse atlayıp küçük bir tatile çıkıyorum. Bu da demek oluyor ki, ben 5 Nisan'a kadar buralarda değilim yine... Ne var ki özledim blogumu, inkar edemem. Ben döndüğümde görüşmek üzere...

Hoşça kalın...