Oradaydım...
Adım adım yaklaşıyordum. Yaklaştıkça kalbim çarpıyor, heyecanım tavana vuruyor, gözlerim doluyordu o pembe cumbalı eve...
Yanına vardım... Ne kadar şehrin içinde kalmış olsa da, kapadım gözlerimi bir an için. Oralı oldum, onunla oldum.
Türk konsolosluğu ile aynı bahçede olan "O evi" görmek için bastım konsolosluğun ziline. "Buyurun kardeşim!" diyerek karşılandım, güler yüzle... Sonra kapısından girdim, adım adım basamaklarını tırmandım. O'nun dünyaya gözlerini açtığı odayı gördüm. Kapadım gözlerimi onu gördüm...
Anlatamam hiç birini bu duyguların. Şu an bile gözlerim doluyor ya...
İçimden Geldiği Gibi, demişti umarım fotoğraf çekme imkanın olur diye... Kendimi çok kaptırdığım için çok fazla fotoğraf olmadı, ama çektim... Buradan fotoğraflara ulaşabilirsiniz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder