31 Ekim 2009

Once Upon A Time In My Life - V

Anarşist

Doğduğum ve büyüdüğüm ev Denizli'nin kendi içinde yaşayan herkesin birbirini tanıdığı küçük bir sokağında. Küçük bir sokak olmasının yanında 92-93 yılına kadar da tenha bir mekanda idi. Çünkü sokak direk olarak ana yola bağlıydı ve bu ana yol dışında çevrede tarladan başka bir şey yoktu.

91 yılının sonlarına doğru sokağın hemen arkasında bir kooperatif inşaatı başladı. Temeller atıldı ve binalar yükselmeye başladı. Tabi binalar yükseldikçe de inşaat 6-7 yaşında olan bizler için çok cazip bir oyun mekanı oldu.

Biz ne kadar bu durumdan hoşnut olsak da tedirgin olan aileler uyarılara çoktan başladı. "Çivi batar, bir tarafınızı kesersiniz" uyarılarına bizim aldırmadığımızı fark edince korkutma yöntemine başladılar. Bir gün sokakta toplanmış oturan mahallenin yaşlı teyzeleri şu cümleyi kurdu: "Bak çocuklar gitmeyin arkalara, anarşistler varmış orada, kaçırırlar sizi!"

Bu cümlenin üstüne Feriştah teyze bomba cümleyi kurdu: "Valla gitmeyin bak kaçırırlar! Emine abla geçen zaten anarşistler çocuk kaçırmış orda, sonra kesmişler çocuğu..."

Bir çocuk için ürkütücü bir uyarı tabi ki. Bu uyarıdan sonra bir süre gitmedik sokağın arka tarafına. Fakat bir gün ben gidip gezmeye karar verdim ve o gidişim, mantığımı toparlayıp anarşistlerin çocuk kesmediğini ve inşaatçıların da anarşist olmadığını idrak edene kadar sokaktan ayrılmamamı sağladı:

O gün sokağın arkasına gittiğimde yarısı kesilmiş mavi bir bidon gördüm. İnşaatın yanından geçen yolda öylece duruyordu. Bidona bakınca korktum ve aklımdan geçen ilk düşünce şu oldu: "Anaaam, bidonu bile kesmişler, çocukta kesiyordur bunlar!"

Hâlâ anarşist deyince, ne kadar istem dışı olsa da, aklıma inşaatçılar gelir.

2 yorum:

Unknown dedi ki...

ahuhuauha süpermiş bu be:)

H. Aziz KAYIHAN dedi ki...

serkan korkuyoruuuummmmm.... :(

Ne İzliyorum?

StZiza

En Son Yazılar

randomposts